گفتا زکه نالیم که از ماست که برماست
این روزها به رفتن دانشگاه و ماندن در ترافیک بی پایان اتوبان همت و آویزان شدن از میله اتوبوس و پرت شدن به طرفین به ازای هر ترمز راننده و تنفس هوای نه چندان پاک پایتخت و شنیدن دردهای مردم در انواع و اقسام صفوف از صف شاررژ کارت گرفته تا صف سلف میگذره.
اما چیزی که میخوام راجع بهش بگم خودزنی ما ایرانی هاست
خودمون کمر به نابودی خودمون بسته ایم.
من اگر جای سیاست مداران کشور های غربی وآمریکا بودم دست از تحریم ایران برمیداشتم
واقعا نیازی به تحریم نیست وقتی بمحض شنیدن شایعه ای مبنی بر کمبود هر یک از اقلام اعم از خوراکی و غیره،مافیایی عریض وطویل برای احتکار اقلام فوق الذکر ایجاد و تمامی فروشنده ها در اقدامی خودجوش قیمت های جدید اعلام میکنند.
واقعا نیازی به تحریم نیست وقتی به اندازه سر سوزنی برای طبیعت ارزش قاءل نیستیم. از استخراج بی حساب از منابع فسیلی گرفته تا جنگل ها و معادن.از ساخت وسازهای بیحساب در مناطق به اصطلاح خوش آب وهوا گرفته که دیگه چیزی ازآن باقی نمانده جز نمایی از ویلاهای رنگارنگ تا آتش زدن جنگل ها و عدم جلوگیری از آفت های مداوم
اگر هم جایی از این حوادث جان سالم به در ببرد تازه شروع هجمه ی عاشقان طبیعت است که علاوه بر خوراک از به جا گذاشتن پوشاک شون هم دریغ نمیکنند!
از هر ده ماشینی که از کنارتون عبور میکنند حداقل نیمی از آنها تک سرنشین اند و دولت راهی جز افزایش قیمت بنزین وسایر حامل های انرژی در پیش نمیگیرد که نه تنها تاثیری بر طبقات مرفه جامعه ندارد بار اصلی آن به دوش طبقات پایین جامعه است یعنی همان ها که هر روز بر نرخ کرایه رفت وآمد روزانه شان افزوده میشود!
گفتن این حرفها هم تاثیری نخواهد داشت.پس سخن کوتاه. والسلام.
